ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ! - Άννα Χατζησοφιά: "Η Κρίση δεν θρέφει την Τέχνη,γιατί δεν μπορείς να κάνεις Τέχνη με άδειο στομάχι!"

-Πρεμιέρα νέας στήλης-

Έχει υπογράψει μερικές από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης, δηλώνει πως αγαπά το «γυαλί» και το αποδεικνύει, κατακεραυνώνοντας κάθε του «ψεγάδι». Είναι μία αγαπημένη στο ευρύ κοινό γυναίκα με περίσσια λογική και πείρα, μία γυναίκα που βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να περάσει τα δικά της «μηνύματα». Στην «αυγή» της νέας τηλεοπτικής σεζόν, η επιτυχημένη σεναριογράφος, Άννα Χατζησοφιά, μας παραχωρεί μία αποκλειστική συνέντευξη, αναφερόμενη στην τηλεοπτική αλλά και την κοινωνική σύγχυση της εποχής.

   -          Κυρία Χατζησοφιά, υπηρετείτε τον χώρο της σεναριογραφίας 20 ολόκληρα χρόνια, από το ξεκίνημα σχεδόν της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Τι έχει αλλάξει στην τηλεόραση του τότε, συγκριτικά με την τηλεόραση του σήμερα, όχι μόνο ως προς την ποικιλία και τον αριθμό των προγραμμάτων, αλλά ως προς την ουσία και την ποιότητα της ως μέσο;

Κατ’ αρχήν ξεκίνησα από την Δημόσια Τηλεόραση. Το πρώτο μου σήριαλ ήταν το «Εξ Αδιαιρέτου» στην ΕΤ1, του οποίου η αντίστροφη βερσιόν ήταν αργότερα το «Κωνσταντίνου και Ελένης». Τι έχει αλλάξει; Τι έχει μείνει ίδιο είναι το ερώτημα. Τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης μπορούσες να κάνεις πράγματα διαφορετικά, αιρετικά σχεδόν, αλλά και καλή τηλεόραση με την κλασική έννοια του όρου (την οποία και σέβομαι απόλυτα, είτε μου αρέσει σαν θεατής, είτε όχι). Ο δημιουργός ήταν σχετικά ελεύθερος, και λέω σχετικά, γιατί ένα φαινόμενο λογοκρισίας το είχαμε αντιμετωπίσει στον «Κακό Βεζίρη», όπως και σε ένα επετειακό σόου των «Μεν και Δεν». Αλλά ήταν από υπερβάλλοντα ζήλο των υπευθύνων και μόλις τα αντιληφθήκαμε και αντιδράσαμε σταμάτησαν με το μαχαίρι. Τότε σε άφηναν να γράψεις το σενάριο σου, χωρίς ο κάθε διοικητικός υπάλληλος να έχει άποψη πάνω στην πλοκή και στην εξέλιξη. Τα τελευταία χρόνια, αυτό είχε αλλάξει. Η κάθε κοπελίτσα ή νεαρός, για να δικαιολογήσουν την θέση τους, παρεμβαίνουν στους σεναριογράφους και αλλάζουν τα φώτα στις πλοκές, χωρίς καμιά λογική (δημιουργική λογική εννοώ), με αποτέλεσμα να βλέπουμε ανακόλουθες ιστορίες και εντελώς προβλέψιμες. Καλά τώρα δεν βλέπουμε καν, η τηλεόραση έχει μετακομίσει κατά… Ισταμπούλ μεριά! Δεν θα σχολιάσω το πόσο καλά η κακά είναι τα Τούρκικα σήριαλ, έχει και καλά και κακά. Αλλά μιλάμε πια για επέλαση, που και το καλό χάνετε μέσα στην ποσότητα. Και όταν 95% των ηθοποιών, σκηνοθετών, σεναριογράφων, διευθυντών φωτογραφίας κλπ, κλπ είναι σε βαθειά και χρόνια πια ανεργία, δεν με ενδιαφέρει και το όποιο προσόν μπορεί να διαθέτουν. Άσε που όλα εξυπηρετούν την νέο-Οθωμανική επεκτατική πολιτική της γείτονος χώρας. Για να μην μιλήσουμε για τον σεξισμό τους, γιατί θα ανοίξουμε μεγάλη συζήτηση!

-          Οι περισσότερες τηλεοπτικές σας δουλειές ήταν, πάντοτε, σε συνεργασία με τον Χάρη Ρώμα και, πάντοτε, άκρως επιτυχημένες. Στην τελευταία σας σειρά, ωστόσο, προτιμήσατε να τον αποχωριστείτε. Το ίδιο έκανε κι εκείνος με το τελευταίο του σήριαλ στον Ant1. Ποια είναι η σχέση σας με τον κύριο Ρώμα σήμερα; Θα συνεργαζόσασταν και πάλι μαζί του και τι ήταν αυτό που σας ένωνε κάθε φορά για να ενώσετε από κοινού τις δυνάμεις σας σε μία σειρά;

Ε, είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Μετά πλάκωσε η κρίση και το διάλειμμα έγινε μόνιμο. Με τον Χάρη θα ξαναβρισκόμασταν για να κάνουμε την συνέχεια του «Καφέ της Χαράς», αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται το κανάλι. Με τον Χάρη μας ένωνε – και μας ενώνει – το κοινό χιούμορ και η αγάπη μας για την τηλεόραση. Δεν κάναμε τηλεόραση γιατί τα λεφτά ήταν καλά, όπως λένε κάποιες ψυχές. Φυσικά και ήταν καλά τα λεφτά, αλλά μας αρέσει η τηλεόραση. Δεν την αντιμετωπίζαμε σαν συμπληρωματικό εισόδημα, δίπλα στο θέατρο ή το σινεμά. Να μιλήσω δε για τον εαυτό μου, όσο αιρετικό κι αν ακούγεται αυτό, προτιμώ την τηλεόραση.

-          Ο Νίκος Εγγονόπουλος γράφει: «τούτη η εποχή του εμφυλίου σπαραγμού, δεν είναι εποχή για ποίηση και άλλα παρόμοια», στην προσπάθειά του να τονίσει την αδυναμία της τέχνης να εκφραστεί ορθά, όταν επικρατεί το κοινωνικό και πολιτικό χάος. Πώς σχολιάζετε εσείς αυτή τη θέση; Κάνοντας την αναλογία με το σήμερα, θεωρείτε πως ο καλλιτέχνης έχει το χρέος να αντισταθεί στα δεινά της εποχής και να πρωτοστατήσει στη λαϊκή ενεργοποίηση;

Εγώ ποτέ δεν δεχόμουνα τον διαχωρισμό των καλλιτεχνών από τους άλλους εργαζόμενους. Δεν είμαστε κάτι άλλο, ούτε χαμένοι στο διάστημα οραματιστές, ούτε γενικά και αόριστα «σελέμπριτιζ». Είμαστε, όπως λέω και πριν, σκληρά πληττόμενοι από την κρίση και τις Μνημονιακές πολιτικές, με συναδέλφους μας στα όρια της πείνας, κάποιοι τα έχουν υπερβεί κιόλας, δυστυχώς, και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά και να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης.

-          Είσαστε μία ευαισθητοποιημένη και συνειδητοποιημένη καλλιτέχνις, δεδομένου πως ενημερώνεστε, αντιδράτε και καυτηριάζετε οτιδήποτε βρεθεί στο επίκεντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Φέτος είδαμε πολλούς «επώνυμους» να θέτουν υποψηφιότητα στις εκλογές. Πριν τρία χρόνια μάλιστα, θέσατε κι εσείς υποψηφιότητα σε ψηφοδέλτιο Επικρατείας, με ένα κόμμα που ανήκει στη σημερινή Βουλή. Υποστηρίζετε την πολιτική ανάμειξη των καλλιτεχνών ή θεωρείτε πως έτσι «χρωματίζονται» κομματικά και εντάσσονται στο χώρο μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας;

Πριν τρία χρόνια ήμουν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και φέτος υποψήφια στη Β’ Αθηνών. Δεν συμμετείχα σαν «επώνυμη», είμαι στις τάξεις της αριστεράς από τα δεκαπέντε μου χρόνια, αδιάλειπτα. Όπως έλεγα και πριν, δεν διαχωρίζω τους καλλιτέχνες από τους υπόλοιπους πολίτες και σαν πολίτες έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι με όλους. Γιατί δεν ρωτάει κανένας, πχ, αν υποστηρίζει την κάθοδο των γιατρών ή των μηχανικών στις εκλογές; Για μένα δε, το να καταλαβαίνω υποψήφια είναι άλλη μία μορφή κινητοποίησης, όπως το να είμαι σε δύο ΔΣ σωματείων του κλάδου ή να κατεβαίνω στο Σύνταγμα.

-          Το «Κωνσταντίνου και Ελένης» συμπληρώνει φέτος 12 χρόνια συνεχών επαναλήψεων, σερί-ρεκόρ για τα τηλεοπτικά δεδομένα, και μάλιστα με τηλεθεάσεις που ξεπερνούν το 30% καθημερινά. Ποια εξήγηση δίνετε εσείς σε αυτό το φαινόμενο; Αναπολείτε τις εποχές εκείνες που η ελληνική μυθοπλασία στην τηλεόραση «ανθούσε» ή προτιμάτε να κοιτάζετε μπροστά, στη νέα πρόκληση και να μην αναπολείτε το παρελθόν;

Τι να εξηγήσω; Είναι προφανώς μια καλογραμμένη (να παινέψω και το σπίτι μου!), καλοπαιγμένη κωμωδία στα πρότυπα κλασσικού sitcom, που λειτουργεί το χιούμορ της διαχρονικά, μέχρι στιγμής. Φυσικά αναπολώ εκείνες τις ημέρες, αλλά πάντα μου αρέσει να κοιτάζω μπροστά, όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει άμεσο μέλλον στην τηλεόραση.

-       Οι ιθύνοντες των τηλεοπτικών σταθμών ισχυρίζονται πως στην Ελλάδα «πάσχουμε από έλλειψη σεναρίου και φαντασίας», πως πλέον ό,τι τους προτείνεται είναι μία στείρα επανάληψη σεναρίων που έχουμε λίγο πολύ ξαναδεί. Τι θα απαντούσατε εσείς σε αυτή τη δήλωση; Απ’ όσο γνωρίζω, διδάσκετε και σε σχολή σεναριογραφίας τις «εκκολαπτόμενες πένες» του τόπου. Έχετε παρατηρήσει αυτή την έλλειψη φαντασίας ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως η κρίση «θρέφει» τελικά την τέχνη;

Ε, καλά τώρα, από δικαιολογίες άλλο τίποτε. Και τι εννοούνε «έλλειψη φαντασίας»; Ότι αν τους πήγαινε κάποιος ένα σενάριο τύπου «Lost», θα το παίρνανε; Και το «στείρα επανάληψη» είναι, επίσης, κενός λόγος. Είδα το καλοκαίρι όλο τον πρώτο κύκλο του «Hart of Dixie», που είναι ένα μείγμα «Καφέ της Χαράς» και «Ονειροπαγίδας». Όχι δεν μας έκλεψε κανένας, αλλά οι μύθοι διαχρονικά είναι 9 το πολύ, και οι πλοκές 21, λένε οι μεγάλοι Αμερικανοί δάσκαλοι των σεναρίων. Αυτά για όσους μιλούν για μιμήσεις. Και το «Revenge» είναι μια εκδοχή (πολύ καλή εκδοχή) του «Κόμη Μοντεχρήστο» και του «Είναι Στιγμές» που έπαιζε πέρυσι ο ΑΝΤ1. Στη σχολή έχουμε παιδιά με πολύ ταλέντο και φαντασία, και καμία έλλειψη από τα δύο δεν έχω παρατηρήσει, αντίθετα, πλεόνασμα. Όχι, η Κρίση δεν θρέφει την Τέχνη, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τέχνη με άδειο στομάχι. Ούτε ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να ανακαλύψουμε τις αξίες των γονιών μας. Τέτοιες αντιλήψεις τύπου Μαρίας Αντουανέτα, τις θεωρώ προσβολή για τους 1000 νέους ανέργους την ημέρα και τους αυτόχειρες.

Ευχαριστώ θερμά την κυρία Άννα Χατζησοφιά για την συνέντευξη που μου παραχώρησε...

Συνέντευξη
Ιωάννης Καρακασίδης - Φοιτητής Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ, ΑΠΘ Θεσσαλονίκης