Ε. Φουρέιρα «Δεν είμαι Μεξικάνα ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι Αθηναία»

Η Ελένη Φουρέιρα γεννήθηκε για να τραγουδά και να χορεύει. Αλλά ποτέ της δεν κατάφερε να σπουδάσει αυτό πού τόσο λαχταρούσε. Γιατί δουλεύει από τα 12 της, χωρίς διακοπή. Θέλει, βλέπεις, να είναι τέλεια. Α, και να την αγαπάς.

Πολύ πριν φτάσει εκείνη η μέρα όμως, η επιθυμία της μικρής Ελένης ήταν να καταφέρει να αγοράσει τα επώνυμα σνίκερς που τόσο λαχταρούσε. Τα ίδια για τα οποία «αναγκαζόταν» να πει ψέματα στο σχολείο. «Ό,τι υλικό αγαθό μού έλειπε στη ζωή μου οι γονείς μου φρόντιζαν να μου το δώσουν με άλλον τρόπο. Έχει τύχει όμως, όταν ήμουν κοριτσάκι ακόμα στο σχολείο, να μιλάνε οι συμμαθήτριές μου για το πόσο ωραία ήταν τα αθλητικά τους παπούτσια κι εγώ, επειδή ντρεπόμουν που φορούσα αυτά που μου είχε αγοράσει η μαμά μου από τη λαϊκή ή το παζάρι –αφού δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να μου αγοράσει κάτι άλλο–, να τους λέω ότι “Και τα δικά μου είναι μάρκα”. Τέτοιου τύπου ψιλοψεματάκια έλεγα για να νιώσω καλύτερα».
Μόνο που η Ελένη μοιάζει να διστάζει να μου τα πει όλα αυτά, να μοιραστεί τις κακουχίες που πέρασε ωσότου να βρεθεί, στα 23 της, νικήτρια του Just the 2 of us, στην κορυφή των τσαρτ και περιζήτητο πρώτο γυναικείο όνομα στις παραλιακές πίστες. Λογικό: Η ζωή τής έχει δείξει πως οτιδήποτε προσωπικό μοιραστεί δημοσίως γίνεται θέμα αρνητικού σχολιασμού. Πως, αν γράψω, π.χ., για το ότι υποφέρει από χρόνια ιγμορίτιδα επειδή μεγάλωσε σε σπίτια χωρίς θέρμανση ή για το ότι υπέφερε κατά καιρούς από πνευμονίες και βρογχίτιδες, κάποιος θα βρεθεί να το στρέψει εναντίον της. Και ότι το μόνο που ενδιαφέρει την κίτρινη μερίδα του Τύπου είναι η καταγωγή της («Δεν είμαι Μεξικάνα ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι Αθηναία. Αν με έλεγαν Ελένη Παπαδοπούλου, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Μπορούμε, σε παρακαλώ, να μη μιλήσουμε καθόλου για αυτό;»).


Αν και πιο πιθανό βρίσκω η Ελένη να είναι όντως τόσο ευαίσθητη όσο δείχνει. Και τόσο ερωτιάρα όσο δηλώνει: «Από μικρή ήμουν ερωτιάρα. Μου αρέσει να ζω τον έρωτα, την καψούρα, την αγάπη. Θυμάμαι, στα 15 μου, που κάναμε με την κολλητή μου κοπάνες από το σχολείο για να πάμε να συναντήσουμε τα αγόρια μας στο Καλαμάκι. Μέχρι που κάποια στιγμή ο διευθυντής του σχολείου τηλεφώνησε στα σπίτια μας, πήραν είδηση οι μανάδες μας τι συνέβαινε και μας απαγόρεψαν όχι μόνο να βλέπουμε τα αγόρια μας, αλλά και να συναντιόμαστε μεταξύ μας για ένα διάστημα... Γενικά έχω φάει πολλές χυλόπιτες στη ζωή μου. Έχει τύχει, για παράδειγμα, να ερωτευτώ κάποιον πολύ, να με χωρίσει χωρίς λόγο και να έχω πάθει σοκ. Να τον παίρνω τηλέφωνο όλο το βράδυ και να τον παρακαλάω να μη χωρίσουμε και άλλα τέτοια γραφικά. Την επομένη, βέβαια, ξυπνούσα και ήμουν μια χαρά. Γενικά, έχω έναν τρόπο στη ζωή μου να ξεπερνάω στο φτερό οτιδήποτε με στεναχωρεί».



Περισσότερα στο Nitro που κυκλοφορεί!