14, 15, το πολύ 16!

Κείμενο του Σταύρου Θεοδωράκη στο Protagon.gr

Δεν ξέρω αν έχετε εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη τη Δευτέρα στο κέντρο της Αθήνας και στα Εξάρχεια. Τα κανάλια πλέον σπανίως μιλούν και αυτά και οι εφημερίδες αρκούνται σε μια εικόνα με την Βουλή πνιγμένη στους καπνούς. Στην μια εφημερίδα η φωτογραφία έχει λεζάντα «το αστυνομικό κράτος» και στην άλλη «το κράτος των αναρχικών». Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. 

«Στα Εξάρχεια όλη την ημέρα έβλεπες αφηνιασμένους πιτσιρικάδες», θα μου πει ο φίλος μου ο Παντελής, μόνιμος κάτοικος της πλατείας. «14, 15, το πολύ 16. Οι περισσότεροι ήταν σαν να πατούσαν για πρώτη φορά στα Εξάρχεια. Πετούσαν δυο πέτρες και μόλις οι μπάτσοι έκαναν να τους κυνηγήσουν, έτρεχαν σαν τα γαλόπουλα. Μετά από λίγο, πάλι τα ίδια: γηπεδικές χειρονομίες, βρισιές και μαζί γέλια υπερηφάνειας στην παρέα τους». Αναρχικός ο Παντελής - αλλά πολύ μεγάλος πια για να παίζει πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς- δεν ξέρει να μου πει αν αυτό που έζησε ήταν καλό ή κακό.

Ήταν απλώς έκπληκτος. «14, 15, το πολύ 16», μου επαναλάμβανε. «Σαν να ήρθαν εκδρομή στα Εξάρχεια. Αναρχοτουρισμός». Τα ίδια λένε και οι φοιτητές που βρέθηκαν στα Προπύλαια: «Έσπασαν τη γυάλινη πυραμίδα του Μετρό και μετά έκαψαν το περίπτερο των Γιατρών του Κόσμου. Προσπαθήσαμε να τους σταματήσουμε αλλά ποιος να μας ακούσει; Ακόμα και το «ρε φίλε» που τους φωνάζαμε, ακουγόταν πατρικό.


Σας είπαμε, ήταν παιδιά 14,15,το πολύ 16». Οι κομματικές νεολαίες αδυνατούσαν να τους περάσουν τα συνθήματα τους – για την χούντα του ΔΝΤ- και το μόνο που άκουγες ξεκάθαρα ήταν το «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι». Και επειδή οι τράπεζες και τα κοσμηματοπωλεία είναι πια θωρακισμένα στο Σύνταγμα, την πλήρωσαν οι καφετέριες και τα περίπτερα. Ακόμη και τα παρτέρια με τα ανεμικά λουλούδια έσπασαν. Γιατί; Γιατί έτσι.

Και μη μου πείτε ότι «πάντα έτσι συνέβαινε» γιατί μάλλον δεν έχετε ιδέα για τα όσα γίνονται τα τελευταία 2 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Στις μαθητικές κινητοποιήσεις του ’79, στα συλαλλητήρια του 80 (δολοφονία Κουμή – Κανελλοπούλου), του 85 (δολοφονία Καλτεζά), του 90 (δολοφονία Τεμπονέρα) ακόμη και η βία είχε τις αρχές της. Σήμερα όμως οι μολότοφ δεν ξεχωρίζουν τους Γιατρούς του Κόσμου, από τους γιατρούς του δικού μας κόσμου που τα πιάνουν. Ούτε οι πέτρες ξεχωρίζουν τα τζάμια μιας Cayenne ή μιας κλούβας των ΜΑΤ, από τα τζάμια του Μετρό. Για τους ανήλικους διαδηλωτές όλα είναι ίδια. Και κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να τους πει τις διαφορές. Ούτε οι γονείς τους, ούτε οι καθηγητές τους βέβαια. Σαν να έχουμε αφήσει τη διαπαιδαγώγηση τους (κάποιοι) στα ΜΑΤ, (κάποιοι άλλοι) στην τηλεόραση και (οι υπόλοιποι) στην ηθική των γηπέδων.