Η Διαμαντάκου 'έθαψε' το Αμάρτημα της Μητρός μου

Μπορεί το Πάσχα να είναι μέρα αγάπης, αλλά οι τηλεκριτικοί δεν χαρίστηκαν στα τηλεοπτικά προγράμματα...

Η Πόπη Διαμαντάκου μέσα από την στήλη της στα "ΝΕΑ" στόλισε την καινούρια σειρά του Αλέξανδρου Ρήγα:

"Ενα παλιό σενάριο από ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία πασπαλισμένο με ολίγον από πάλη των τάξεων, υποτίθεται προς εκσυγχρονισμό του, ρόλοι-κλισέ από διάφορα σίριαλ με τους ίδιους ακριβώς ηθοποιούς, όσο για τους τελευταίους δεν παίζουν, ουρλιάζουν και
χειρονομούν, σαν νήπια σε διάλειμμα παιδικού σταθμού. Αυτά δυστυχώς είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της σειράς «Το αμάρτημα της μητρός μου» (Αnt1), με την υπογραφή του Αλέξανδρου Ρήγα.Αν και το γεγονός ότι η ιδέα του σεναρίου βασίζεται στην πασίγνωστη παλιά κωμωδία «Μικροί, μεγάλοι εν δράσει» με τους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Μαίρη Αρώνη στους ρόλους των δυο ώριμων και μόνων στη ζωή, οι οποίοι συνάπτουν δεσμό, αλλά τον κρατούν κρυφό από τα παιδιά τους φοβούμενοι την αντίδρασή τους, δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό. Στο κάτω κάτω, σχεδόν όλα τα σίριαλ που έχουν κάνει σουξέ στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια είναι αντιγραφή λατινοαμερικανικών ή αμερικανικών κόνσεπτ («Λάκης ο γλυκούλης», «Μαρία η άσχημη», οι φετινοί «Βασιλιάδες», «Με λένε Βαγγέλη» κ.λπ.). Προσπερνούμε και το θλιβερό συμπέρασμα ότι απουσιάζει η έμπνευση στην εγχώρια σεναριακή παραγωγή, καθώς κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι οι οικονομικές συνθήκες ώστε να ενισχυθεί η συγγραφή σεναρίων.Στο «Αμάρτημα της μητρός μου» οι αντιγραφές είναι ανάγλυφες, τόσο που σχεδόν κάθε σκηνή και κάθε ρόλος κάτι άλλο θυμίζουν - και δυστυχώς μακράν καλύτερο από αυτό που παρακολουθείς εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο «δαιμόνιος» παπάς του Παύλου Χαϊκάλη στο πρώτο επεισόδιο μας θύμισε σχεδόν τον ίδιο ρόλο με τον ίδιο ηθοποιό στο αλήστου μνήμης, λόγω ατυχούς διακοπής του στα πρώτα επεισόδια, «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή» και πάλι του Αλέξανδρου Ρήγα. Μια εμμονή του σκηνοθέτη-σεναριογράφου στον χαρακτήρα του παραδόπιστου παπά; Μπορεί. Αλλά ολόκληρα τα επεισόδια μοιάζουν με συρραφές από πλήθος κινηματογραφικά και τηλεοπτικά κλισέ, με υποτυπώδη σύνδεση μεταξύ τους, ενώ τα λογικά άλματα και οι ασυναρτησίες του σεναρίου θα το έκαναν σε κανονικές συνθήκες τηλεόρασης ακατάλληλο για προβολή. Και αυτό είναι το χειρότερο, καθώς η οικονομική ένδεια και η ανάγκη του τηλεοπτικού κοινού για ελληνικές παραγωγές προσφέρουν άλλοθι σε τέτοιου είδους προχειρότητες.Υποτίθεται ότι στο επίκεντρο της αφήγησης είναι το λαβ στόρι μεταξύ του ζάπλουτου, σιτεμένου Στέφανου Μεγαπάνου (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος), που έχει αφήσει τις επιχειρήσεις στον γιο του και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του (παριστάνοντας τον χαρωπό παλίμπαιδα) και της Κάτιας (Ρένια Λουιζίδου) που είναι μια ταπεινή κομμώτρια, πλην μέλος του ΚΚΕ, γεγονός που την υποχρεώνει να θυμίζει διαρκώς στον Μεγαπάνο την ταξική τους διαφορά. Οσο πιο πολύ το πράττει τόσο περισσότερο εκείνος την κυνηγάει. Ολως τυχαίως, όμως, έχουν γνωριστεί και τα παιδιά τους, ο Απόστολος (Ορέστης Τζιόρδας) υιός Μεγαπάνου και η Ελενα (Βίκυ Κάβουρα) κόρη της Κάτιας, μακιγιέζ στο επάγγελμα. Αλλά όπως θέλει το άλλο κλισέ, ο μύθος της Σταχτοπούτας, μόλις την είδε ο ωραίος, νέος και πλούσιος Απόστολος Μεγαπάνος, την ερωτεύτηκε.Μεταξύ αυτών των χαρακτήρων, μπερδεύονται και διάφοροι άλλοι όπως οι μπράβοι του πατρός, που είναι φυσικά δυνατοί και χαζοί, άρα γκαφατζήδες - πόσες φορές έχουμε δει παρόμοιους ρόλους σε ταινίες και σίριαλ! - επίσης, υπάρχει ένας ακόμη «φουσκωτός», που έχει σεξουαλική σχέση με τη βαριεστημένη από τον πολύ πλούτο κόρη Μεγαπάνου (Νατάσα Καλογρίδη, σε ένα ρεσιτάλ του κιτς σε εμφάνιση και ερμηνεία), ενώ ο Χρήστος Σιμαρδάνης έχει τον καθιερωμένο ρόλο του θυμόσοφου μπάτλερ (ρόλος σε απευθείας μεταφορά από το σίριαλ «Νταντά», όπου έπαιζε ακριβώς το ίδιο).Προς στιγμήν αμφιταλαντευτήκαμε ως προς το τι ακριβώς είναι η σειρά, καθώς η απροκάλυπτη αντιγραφή και οι υπερβολικές ερμηνείες που κάνουν τους χαρακτήρες καρικατούρες θα μπορούσε να εκληφθεί και ως παρωδία. Ωστόσο ειδικώς αυτό το είδος απαιτεί μαεστρία στις αναφορές, που πρέπει να είναι με σαφήνεια αναγνωρίσιμες από οποιονδήποτε θεατή, όπως και οι στιγμές και οι χαρακτήρες που παρωδούνται. Εδώ είναι απλώς κλεμμένοι από αλλού, με μόνο ελαφρυντικό ότι οι περισσότεροι είναι από προηγούμενες δουλειές του ίδιου του Αλέξανδρου Ρήγα (και δη το «Κόκκινο δωμάτιο»). Αν και χειρότερο από όλα αυτά για όποιον αντέξει να παρακολουθήσει τη σειρά είναι ότι για ακατανόητους λόγους οι ηθοποιοί φωνάζουν σαν υστερικοί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό."